@46
Als geweld nog dierlijk niveau is, waar staat zelfverdediging dan? Die van persoon tot perso(o)n(en)? En in ’t geval je gaat antwoorden dat zelfverdediging gerechtvaardigd is, hoe verhoudt dat zich tot pacifisme? En tot het verdedigen van weerloze derden? En het preventief verdedigen? En het groepsgewijs verdedigen?
Ik weet, veel vragen, maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat ze allemaal jouw gedachten al eens gepasseerd zijn.
Deze vragen zijn redelijkerwijs door mij niet te beantwoorden.
Ik heb mijzelf nog nooit hoeven te verdedigen. Op verbale provocaties ga ik nooit in. En ik zoek ‘het’ ook niet op.
Zelfverdediging is tot op zekere hoogte wel te verdedigen als pacifist. Dekking zoeken of afweer lijkt mij redelijk. Doch een tegenaanval is al zeer bedenkelijk. Als iemand mij een klap geeft en ik doe niks, (ook geen provocatie dus) dan is de kans groot dat er verder niets gebeurd. Iemand die geweld toepast die appelleert aan dierlijke gevoelens. Als ik daar actie op onderneem, dan stimuleer ik dat. Niet doen dus.
Weerloze derden verdedigen kan ook door verbaal een beroep te doen op degene(n) die aanvalt om daar mee te stoppen.
Persoonlijk doe ik niet aan preventieve verdediging. Ik draag geen wapens. De VS laat ons zien hoe een samenleving er uit ziet waar ‘recht op wapens’ bestaat. Dat lijkt mij geen prettige samenleving.
Groepsgewijs verdedigen lijkt mij billijk. Die groep is dan Nederland of de NAVO. Defensie dient ook echt defensie te zijn.
Iets wat je eigenlijk niet wenst te gebruiken. In feite is politie ook defensie.